Mensen met verward gedrag zijn speelbal van verzekeraars en gemeenten

Facebooktwitterlinkedinmail

9 juli 2018  – Er gaat bijna geen maand voorbij of er duikt weer een verhaal op van een incident met een verward persoon. Maar wie zijn deze personen? En hoe behandel je mensen die daar vaak helemaal niet op zitten te wachten? Bij hoge uitzondering mocht EenVandaag meelopen met een behandelteam in Rotterdam dat bij personen langsgaat die verward gedrag vertonen. “Je belt aan en soms begin je gewoon over het weer te praten. In ieder geval nooit over het probleem zelf.”

In 2017 is een recordaantal incidenten gemeld bij de politie met personen die verward gedrag vertonen. Het ging vorig jaar om 83.500 meldingen,een stijging van 12 procent ten opzichte van het jaar ervoor. Hierbij kan het gaan om zaken van extreme overlast, maar ook echt om incidenten waarbij agressie komt kijken.

Een manier om dit soort incidenten te voorkomen is om deze personen intensief te volgen en met speciale GGZ-teams –vaak ongevraagd- bij hen langs te gaan. Deze ‘bemoeizorg’ is bedoeld voor mensen met psychiatrische problemen die geen hulp willen en in eerste instantie ook geen gevaar lijken te vormen voor zichzelf en hun omgeving. Maar deze vorm van zorg vergt wel het uiterste van hulpverleners. Soms kan het wel maanden duren voordat het vertrouwen van de patiënten is gewonnen en er überhaupt enige vorm van zorg wordt geaccepteerd.

Langs de voordeur bij verwarde personen

Gert ’t Hart, GGZ-agoog bij BAVO Europoort, is zo’n hulpverlener die dagelijks in Rotterdam Zuid op huisbezoek gaat. ‘T Hart: “Je belt aan en soms begin je gewoon over het weer te praten. Je zoekt aansluiting, als je maar niet begint over het probleem zelf.” Als er eenmaal contact is gelegd en die hulp gegeven wordt, levert dat vaak ook resultaat op. Patiënten krijgen dan begeleiding en bijvoorbeeld medicatie.

Hoewel bemoeizorg dus een effectief middel kan zijn om incidenten te voorkomen, lijkt niemand bereid te zijn de rekening hiervoor te betalen. Bemoeizorg kan op twee manieren worden aangeboden: via gemeentelijke diensten, die betaald worden door gemeenten zelf, of via GGZ-instellingen, die kunnen declareren bij de zorgverzekeraars.

De financiering is problematisch

Maar het probleem is dat veel gemeenten het geld van de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO) niet inzetten voor bemoeizorg. En zorgverzekeraars weigeren vaak weer op hun beurt uit te betalen omdat er formeel geen behandelovereenkomst is met de patiënt in kwestie.

Gevolg is dat de patiënt een soort speelbal wordt tussen allerlei instanties en uiteindelijk niet de zorg krijgt die hij nodig heeft.

Eigen risico jaagt patiënt weg

Volgens Niels Mulder-hoogleraar verbonden aan het Erasmus MC moet dit systeem echt op de schop. Want volgens de psychiater zijn de kwetsbare patiënten hier nu de dupe van. Mulder: “Dit moet echt anders. Want als er dan eindelijk contact is met de persoon in kwestie, jaag je deze groep weer weg door een eigen risico van 385 euro in rekening te brengen. Dat is echt niet uit te leggen en werkt contraproductief.”

Overigens wil Mulder benadrukken dat het merendeel van de verwarde personen niet per definitie gevaarlijk is. “Het gaat ons in eerste instantie om die mensen te helpen”, aldus Mulder.

Bron: eenvandaag.avrotros.nl

Dit bericht is 8843 keer gelezen.

Facebooktwitterlinkedinmail