Reactie op artikel “Jonge Kinderen hebben geen ADHD!”

Facebooktwitterlinkedinmail

17 maart 2022 – In het recente artikel ” Jonge Kinderen hebben geen ADHD!” geeft Laura Batstra aan dat ADHD een term is voor problematisch gedrag en dat het geen probleem van de hersenen zou zijn. A. Melink, arts, is het niet eens met de conclusies van Batstra en schreef een reactie, die met toestemming hierbij wordt gepubliceerd. 

Melink: ‘ Allereerst heeft Laura Batsra  een punt waar ze noemt dat ADHD veel te vaak wordt gediagnostiseerd. Ook heeft zij een punt waar ze ingaat op de neiging ADHD een stoornis te noemen.

Zij heeft wat Melink betreft geen gelijk dat ADHD niet herkenbaar is in de hersenen. De laatste tijd is er toenemende aandacht voor de astrocyten in de hersenen en het blijkt dat deze astrocyten bij kinderen met de diagnose ADHD de zenuwen onvoldoende van lactaat voorzien. Lactaat is de brandstof voor die zenuwcellen. Door dit te kort aan lactaat is een hoofdkenmerk van kinderen met ADHD wisselvalligheid. de ene keer gaat het goed en dan opeens niet meer. Het wordt nu duidelijk dat dan het lactaat  in de zenuwen te kort schiet. Ze moeten dan even bijtanken en dan gaat het weer even. Geen concentratie probleem dus maar een energie probleem.

Ook heeft Laura Batstra dus geen gelijk dat ADHD niet zou bestaan. Het is inderdaad geen stoornis maar gewoon één van de vele eigenschappen waarmee iemand geboren wordt. Die eigenschap ADHD gaat gepaard met een slaperig brein, de vigilantie van een ADHD brein is te laag, en dat komt door een te kort schieten van het noradrenergesysteem en, omdat de noradrenaline die eerder genoemde astrocyten aanzet tot de productie van dat lactaat, is nu meer duidelijk wat ADHD is. Het is een aangeboren eigenschap welke samengaat met een slaperig, te weinig vigilant brein, door een tekortschieten van het noradrenalinesysteem waardoor de energievoorziening van de neuronen te kort schiet met als gevolg gedrag dat ADHD genoemd wordt.

Het is terecht niet goed om bij ADHD helemaal door te schieten naar het ziekte model door het een stoornis te noemen, wat het inderdaad niet is. Het is evengoed niet in orde om geheel naar de andere kant door te schieten en ADHD geheel te ontkennen. Zoals altijd is er een middenweg. Met de stoornis-weg traumatiseren wij de kinderen ernstig en dat is schadelijk met de ontkennings-weg onthouden wij kinderen van een noodzakelijke behandeling en dat is eveneens schadelijk. Het blijft noodzakelijk wetenschappelijk te blijven denken en te zien wat wél en wat geen ADHD is en toenemend te gaan begrijpen wat ADHD wél is, zoals nu dus dat die invloed van die astrocyten bij ADHD duidelijk aan het worden is.’

A. Meilink arts

Dit bericht is 2997 keer gelezen.

Facebooktwitterlinkedinmail