10 redenen waarom ik meer open zou willen zijn over mijn psychische aandoening

Facebooktwitterlinkedinmail

blog-deelgenoten-bipolair
8 januari 2016 – Een leven met een bipolaire stoornis type 1 is niet gemakkelijk. Ik heb te maken met een ernstige stemmingswisselingen, chronische angst en af ​​en toe een psychotische symptomen. Om de paar jaar word ik opgenomen als gevolg van mijn aandoening. Ik wou dat ik meer open kan zijn over mijn psychische aandoening, over wat er gebeurt met mij. Ondanks de chronische en ernstige aard van mijn stoornis, besteed ik veel tijd en energie aan het verbergen van mijn aandoening voor de mensen om me heen.

Waarom ik zou willen dat ik meer open over mijn psychische aandoening kan zijn:

1. Zodat mensen mij kunnen met het herkennen van signalen.

Ik ben langzaam steeds beter in het herkennen wanneer ik hulp nodig heb. Wanneer ik steeds depressief ben word ik minder sociaal. Ik negeer telefoontjes, ik ga niet meer uit, ik wil niemand zien. Ik zie dit gebeuren, maar ik heb het gevoel dat ik het niet kan delen met anderen, totdat het al te laat is.

2. Zodat ik mij zou minder schamen.

Sommige van de mensen die ik lief heb weten niets over mijn aandoening, maar de meeste van degenen die het wel weten kiezen ervoor om het te negeren. Het is het “taboe.” Een psychiatrische instelling is “die plaats waar je naar toe ging.” Ik voel me beschaamd – net als mijn aandoening is iets waar ik niet over kan praten met de mensen om mij heen. Mensen voelen zich ongemakkelijk, omdat ze niet weten hoe ze het onderwerp moeten benaderen, maar wordt meer openheid zou zo veel helpen.

3. Zodat mensen meer kunnen leren over mij.

Dit ben ik! De bipolaire stoornis is een deel van mijn leven. Het is als een vriend die altijd bij me is, maar een vriend waar niemand mee praat of wil leren kennen. Iemand die ze liever negeren. Maar meer open zijn zou mij helpen te herstellen – ik kan ontspannen en gewoon mezelf zijn zonder de hele tijd zo’n groot deel van mezelf te verbergen.

4. Zodat mensen meer weten over psychische aandoeningen en arbeidsongeschiktheid.

Niet alle handicaps zijn duidelijk en zichtbaar. Het hoeft niet eng of intimiderend te zijn om erover te praten. Niemand kan beter vertellen hoe het is om een dergelijk handicap te hebben dan de persoon die het zelf doormaakt. Hoe meer openheid over psychische aandoeningen en arbeidsongeschiktheid, hoe beter voor iedereen.

5. Zodat ik kan uitleggen waarom ik mij soms vreemd gedraag 

Soms heeft mijn aandoening de overhand en kan ik mij niet gedragen zoals ik zou willen. Al die keren dat ik teruggetrokken was en een slechte vriend was. Dat kwam niet omdat het mij niet kon schelen, maar omdat ik te depressief was om zelfs uit bed te komen. Ik heb wat vreemde dingen gedaan waardoor mensen boos op mij werden.  Maar ik heb nooit de kans gekregen om uit te leggen waarom het gebeurd is. Het was niet de bedoeling om die dingen te doen, maar soms voel ik mij gewoon niet goed.

6. Zodat ik eerlijk kan zijn over de reden waarom ik niet werk.

“Wat doe je?” Dat is de vraag die ik het meest vrees in sociale situaties. Ondanks dat ik vele malen heb geprobeerd om te werken en om  te participeren in de samenleving, werd ik even vaak ziek en eindigde het vaak met een opname. Het is erg moeilijk om te accepteren dat dit mijn toekomst is en ik zal het van tijd tot tijd blijven proberen. Ik ben niet lui of bang om hard te werken. Ik vind het gewoon zo stressvol dat ik vaak een terugval krijg.

7. Zodat ik zou meer heb om over te praten.

Soms voelt het alsof mijn hele leven in het teken staan van de bipolaire stoornis. Als mensen mij vragen wat ik heb gedaan en hoe het met mij gaat, is dat moeilijk te beantwoorden zonder vermelding van mijn aandoening. “Ik heb veel thuis gezeten omdat ik mij depressief en angstig voel … mijn psychiater schrijft mij een nieuw medicijn voor.. … Ik wilde gaan wandelen om mijn gewichtstoename tegen te gaan, maar door mijn angsten durfde ik niet ver van huis te gaan en moest ik stoppen” Dan kon ik echt zeggen wat er aan de hand was.

8. Zodat ik niet hoef te doen alsof het “gewoon” een depressie is.

Soms heb ik een verklaring waarbij ik een “mindere” psychische aandoening gebruik als een excuus. Niet minder als in ernst, maar in de reactie die ik krijg. Depressie en angst komen vaker voor bij de mensen die ik tegenkom, en ze lijken te zijn meer te accepteren als ik zeg dat ik depressief ben. Ik heb het gevoel dat ik ze soms bedriegen.

9. Zodat ik heb niet over mijn CV hoef te liegen.

Elke baan die ik heb gehad is beëindigd omdat ik ziek werd. Ik heb dus veel hiaten in mijn werkgeschiedenis. Ik ben niet op zoek naar betaald werk, maar zij vragen vaak om een ​​CV, zelfs bij vrijwilligerswerk. Ik weet nooit hoe al die gaten moet verklaren. Ik durf de waarheid niet te vertellen.

10. Omdat mijn dokter niet degene moet zijn die mij het beste kent.

We praten over mijn relaties, mijn activiteiten, de dingen die goed of fout zijn gegaan mijn gedachten en emoties. Soms praten we over heel persoonlijke dingen als seks of zelfmoordgedachten. Ze geeft mij medicatie. We praten gemiddeld twintig minuten  per maand gemiddeld praten, en ze kent me beter dan wie dan ook. Kon ik maar net zo open zijn met degenen die ik lief te heb.

Bron : the mighty.com

Dit bericht is 10611 keer gelezen.

Facebooktwitterlinkedinmail