9 april 2021 – Ik dacht 3 jaar lang dat de dood de enige oplossing was, tot ik er achter kwam wat ‘rust’ nou eigenlijk echt betekent. Ik ben Jada, 14 jaar oud en ben vanaf mijn 11e depressief. In de 3 jaar dat ik nu depressief ben zijn er heftige dingen gebeurd, maar er zijn ook situaties geweest waar ik veel van heb geleerd. Ik deel mijn verhaal graag in het kort met jullie.
Ik heb mezelf in die drie jaar verteld dat de dood alles oplost, maar sinds ik zie dat het leven best fijn kan zijn, wil ik niets liever dan bij mijn familie zijn. In het begin van mijn depressie stootte ik iedereen die ik lief had van mij af. Ik dacht dat niemand mij kon helpen. Ik loste het zelf wel op. De laatste maanden laat ik de mensen om mij heen meer toe en ik merk dat het wel echt helpend is. Het voelde zo beperkt om suïcidaal te zijn, ik streefde naar de dood en alles wat er om me heen gebeurde ging langs me heen. Mijn focus lag elk moment van de dag daar, bij alles wat ik zag dacht ik ‘daar kan ik iets mee’.
Als ik in mijn hoofd veel pijn voelde, had ik geen manieren om er mee om te gaan. Ik wilde er van af, maar ik wist niet hoe. Ik begon met mezelf beschadigingen en dat hielp een beetje om de pijn in mijn hoofd te vergeten. Het hielp slechts voor even, want de pijn kwam altijd weer terug. Mijn familie deed ik hier ook veel verdriet mee en daar voelde ik me dan weer rot over.
Op het moment van suïcidaal zijn voelde het fijn, omdat het een soort ‘veilige haven’ was. Er is altijd nog een uitweg van de pijn. En zolang je dat in je hoofd geprent hebt, kom je er niet van af. Al weet ik, je hebt niet altijd een keuze over hoe je je voelt. Ik heb echt heel diep gezeten, maar ik ben er nog, mede door jaren onder toezicht te leven, maar vooral omdat ik zelf zo sterk was. Uiteindelijk heb ik het toch zelf gedaan, al weet ik niet precies hoe. Als je me een jaar geleden had gevraagd: wat is jouw wens? dan was dat ‘was ik maar dood’.
Ik ben stiekem wel trots op mezelf, want iedereen vertelde me, er is geen andere hulp meer mogelijk. Het enige wat nog zou kunnen helpen, zou gesloten jeugdzorg zijn, maar ik heb geen gedragsproblemen. Ik zit psychisch in de knoop en daar moet meer hulp voor komen ,want als je “te complex” bent voor de psychische zorg, word je overgedragen naar een plek waar je echt niet hoort. Daar wordt het vaak alleen maar erger.
Maar kijk, ik ben er nog en echt waar, ik weet dat jij dit ook kan. Mijn redder in nood is nu Jolie, mijn toekomstige hulphond en er zijn ook mogelijkheden voor jou! Praat over je problematiek of waar je mee zit, het is de moeite waard. Als je hulp nodig hebt, praat met familie, naasten of vrienden en als je dat moeilijk vindt. Er zijn ook altijd mensen bij 113 die je graag willen helpen en je verhaal willen aan horen. Ik heb hier regelmatig gebruik van gemaakt. Soms praat je makkelijker tegen een onbekende dan tegen je ouders.
Je bent niet alleen
je bent geliefd
wordt gewaardeerd
en zult winnen van verdriet
er zullen mensen voor je zijn
voor nu
en voor altijd
omdat ze je willen laten weten
je bent niet je pijn
ze vinden je waardevol
en willen je laten winnen van de strijd
Jada, 14 jaar.
Bron: 113.nl
Denk jij aan zelfdoding? Je bent niet alleen. Neem contact op met 113 Zelfmoordpreventie via www.113.nl of bel 113 (lokaal tarief) of 0800-0113 (gratis).
Dit bericht is 4172 keer gelezen.
