22 augustus 2022 – Hersenstimulatie in de vorm van transcraniële gelijkstroomstimulatie (tDCS) kan helpen de aandacht te verbeteren bij volwassenen met ADHD. Ook met een thuisapparaat, zo laat een nieuw onderzoek zien. Over het algemeen tonen de bevindingen aan dat het apparaat een niet-medicamenteus alternatief zou kunnen zijn voor de behandeling van deze patiëntenpopulatie, merken Douglas Teixeira Leffa, MD, PhD, Department of Psychiatry, Universidade Federal do Rio Grande do Sul, Porto Alegre, Brazilië en collega’s op.

“Dit is met name relevant omdat een enorme hoeveelheid literatuur lage therapietrouw op lange termijn en persistentie bij farmacologische behandeling bij patiënten met ADHD beschrijft”, schrijven ze. De bevindingen zijn op 3 augustus online gepubliceerd in JAMA Psychiatry.

Deniet-invasieve techniek tDCS, die gemakkelijk te gebruiken en relatief goedkoop is, omvat het toepassen van een stroom met lage intensiteit over de hoofdhuid om de corticale prikkelbaarheid te moduleren en neuroplasticiteit te induceren. De tDCS-apparaten voor thuisgebruik blijken een goed en gevalideerd alternatief te zijn voor dagelijkse kliniekbezoeken voor stimulatiesessies.

Aan het onderzoek deden 64 volwassenen met ADHD mee,  die geen stimulerende middelen gebruiken. Ze hadden matige of ernstige symptomen van onoplettendheid, met een onoplettendheidsscore van 21 of hoger op de door de arts toegediende Adult ADHD Self-Report Scale versie 1.1 (CASRS).

De CASRS bevat negen vragen met betrekking tot onoplettendheidssymptomen (CASRS-I) en negen met betrekking tot hyperactiviteit-impulsiviteitssymptomen (CASRS-HI). De score kan variëren van 0 tot 36 voor elk domein, waarbij hogere scores wijzen op verhoogde symptomen.
Onderzoekers hebben deelnemers willekeurig toegewezen om actieve of schijnstimulatie te voorkomen.

Het tDCS-apparaat dat in het onderzoek werd gebruikt, leverde een stroom met elektroden van 35 cm2 (7 cm × 5 cm). De anodische en kathodische elektroden werden respectievelijk gepositioneerd met de rechter en linker dorsolaterale prefrontale cortex (DLPFC).
De onderzoekers merken op dat verminderde activering in de juiste DLPFC eerder is gemeld bij patiënten met ADHD tijdens taken die aandacht vereisen.

Nadat de deelnemers het apparaat hadden leren gebruiken, ondergingen zij gedurende 4 weken dagelijkse sessies van 30 minuten van tDCS (2-mA gelijkstroom) voor in totaal 28 sessies.
Apparaten die zijn geprogrammeerd voor schijnbehandeling, leverden een 30 seconden durende stimulatie (0-2 mA) gevolgd door een uitloop van 30 seconden (2-0 mA) aan het begin, het midden en het einde van de toepassing. Dit bootst de tactiele sensaties na die zijn gerapporteerd met tDCS en het is aangetoond dat het een betrouwbaar schijnprotocol is.

De deelnemers werden aangemoedigd om de stimulatiesessies op hetzelfde tijdstip van de dag uit te voeren. Om de therapietrouw te verbeteren, ontvingen ze dagelijks sms-herinneringen.
Negen patiënten stopten met de behandeling, twee in de schijngroep en zeven in de actieve groep. Patiënten die de studie voltooiden, voltooiden gemiddeld 25 van de 28 sessies.

De gemiddelde onoplettendheidsscore op CASRS-I in week 4, de primaire uitkomst, was 18,88 in de actieve tDCS-groep versus 23,63 in de schijn-tDCS-groep. Er was een statistisch significante behandeling op basis van tijdinteractie voor CASRS-I (bèta-interactie, -3,18; 95% BI, -4,60 tot -1,75; P < 0,001), met verminderde onoplettendheidssymptomen in de actieve versus schijngroepen.

Ongeveer een derde van de patiënten (34,3%) in de actieve tDCS-groep bereikte een verlaging van 30% in CASRS-I-score vergeleken met 6,2% in de schijn-tDCS-groep.

Er was geen statistisch significant verschil in de secundaire uitkomst van hyperactiviteit-impulsiviteitssymptomen geëvalueerd met de CASRS-HI. Dit kan zijn omdat hyperactiviteit-impulsiviteit bij ADHD geassocieerd is met een hypoactivatie in de rechter inferieure frontale cortex in plaats van de juiste DLPFC, schrijven de onderzoekers.
Er waren ook geen significante groepsverschillen in andere secundaire uitkomsten, waaronder depressie, angst en executieve functies.

Bijwerkingen (AE) waren meestal mild en omvatten roodheid van de huid en verbranding van de hoofdhuid. Er waren geen ernstige of ernstige bijwerkingen.

Het gebruik van een thuisgebaseerd tDCS-apparaat maakt aanzienlijk meer sessies mogelijk, waarbij 28 het hoogste aantal is dat tot nu toe is toegepast op patiënten met ADHD. Dit, merken de onderzoekers op, is belangrijk omdat er aanwijzingen zijn voor een verhoogde werkzaamheid van tDCS bij langere behandelingsperioden.

Het apparaat voor thuisgebruik “opent een nieuwe kans, vooral voor deelnemers die in geografisch afgelegen gebieden wonen of fysieke of cognitieve handicaps hebben die de toegang tot klinische centra kunnen belemmeren”, schrijven ze.

Hoewel een studiebeperking het relatief hoge uitvalpercentage in de actieve groep was, wat de interpretatie van de bevindingen zou kunnen vertekenen, vertrokken slechts twee van de zeven uitval in de actieve groep vanwege een AE, noteren de onderzoekers.

Patiënten kregen training in het gebruik van het apparaat, maar er was geen monitoring op afstand van sessies. Bovendien verschilde de onderzoekspopulatie, die relatief homogeen was met deelnemers zonder matige tot ernstige symptomen van depressie of angst, van de gebruikelijke patiënten met ADHD die in klinische centra worden behandeld, wijzen de onderzoekers erop.
Ook omvatte de studie alleen patiënten die geen farmacologische behandeling voor ADHD kregen – dus de bevindingen zijn mogelijk niet generaliseerbaar voor andere patiënten, voegen ze eraan toe.

Bron: medscape.com

Dit bericht is 3036 keer gelezen.