De zelfdoding van Robin Williams na een jarenlange strijd tegen depressie en verslavingen is een diepdroevige zaak. Al meteen nadat het nieuws bekend raakte, noemden Twitteraars dit een egoïstische daad met acteur Todd Bridges op kop. Maar dit soort van beweringen kunnen net nog meer schade aanrichten bij mensen met suïcidale neigingen. Ook verhoogt dit de misverstanden en onwetendheid die nog steeds bestaan rond mentale gezondheidsproblemen. De Britse journalist Dean Burnett legt in de krant The Guardian uit waarom zelfdoding helemaal niet egoïstisch is.

Robin Williams is altijd erg open geweest over zijn mentale gezondheidsproblemen. Hoewel er na zijn dood ook overal odes opdoken, konden sommigen niet aan de drang weerstaan om kritiek te uiten. “Het is egoïstisch om je familie zoiets aan te doen” of “Uit het leven stappen wanneer je zoveel hebt om voor te leven is erg egoïstisch.”

Misverstanden
Depressie is niet hetzelfde als even in de put zitten, het is erg belangrijk te beseffen dat patiënten echt een slopende stemmingstoornis hebben. Door dit misverstand zien mensen een depressie als een ‘kwaaltje’. Iedereen is wel eens depressief, niet? Waarom klagen deze mensen dan zo veel? Het feit is dat een mentale ziekte niet evenveel erkenning krijgt als een lichamelijke aandoening. Dit komt onder meer omdat wanneer je het niet hebt meegemaakt, het moeilijk is om er over te oordelen. Een klinische depressie is niet hetzelfde als je even slecht voelen, iets wat iedereen wel eens w
ervaart. Het is een allesoverheersend gevoel dat je leven steeds meer gaat beheersen, tot het je helemaal heeft opgeslokt. Een mentale ziekte kan iedereen treffen, ook mensen die het voor de wind lijkt te gaan.

Niemand gespaard
Wie een moeilijk leven heeft of veel tegenslagen heeft gehad, loopt een grotere kans op een depressie, maar het kan iedereen overkomen. Een mooie vergelijking is dat roken de kans op longkanker kan verhogen, maar ook niet-rokers kunnen hierdoor geveld worden. Om beter te begrijpen waarom een depressief persoon de stap naar zelfdoding zetten, is dat deze persoon niet normaal denkt. Hun brein werkt niet op dezelfde manier als iemand die niet met de aandoening kampt.

De enige keuze
De eigenwaarde van de lijder is zo laag, het toekomstperspectief is zo negatief, dat ze denken dat familie en vrienden beter af zijn zonder hen. Patiënten denken dat ze geen andere keuze hebben. Maar je mag niet vergeten dat deze patiënten al jaren lijden en dat ze niet de makkelijke weg hebben gekomen. Want het is een daad die ingaat tegen alle overlevingsinstincten die de mensheid ontwikkeld hebben na miljoenen jaren evolutie.

Wie overblijft
Wie zegt dat zelfdoding egoïstisch is, kwetst de nabestaanden. Want zij zijn in volle rouw en worstelen vaak met een schuldgevoel omdat ze de vreselijke stap van hun geliefde niet hebben kunnen voorkomen. Deze beschuldigende uitspraken doen ook weinig voor de familie en vrienden die achterblijven. Ener zijn meer nabestaanden dan je waarschijnlijk vermoedt, elke dag plegen in België ongeveer drie mensen zelfdoding.

Door zelfdoding egoïstisch te noemen gaan mensen die depressief zijn en menen dat hun leven waardeloos is, zich nog slechter voelen. Het kan ervoor zorgen dat ze zichzelf nog meer gaan verachten. Het suggereert dat mensen hen zelfs zullen haten nadat ze dood zijn. Voor wie zulke uitspraken zou willen in de toekomst, kan er aan denken dat ze mensen nog dieper de put in duwen terwijl patiënten geen controle hebben over de negatieve gevoelens en gedachten die hen teisteren.

Bron: goedgevoel.be

Dit bericht is 53094 keer gelezen.