Vlak na de jaarwisseling krijgt de politie een melding binnen over een man die in de supermarkt met zijn sleutelbos probeert af te rekenen. Hij weet simpelweg niet meer hoe hij moet betalen. De agenten die erover zijn ingeseind, vragen Frits Looren de Jong, wijk-GGZ’er in Waalwijk (sommige gemeenten werken met wijk-GGD’ers), om uit te zoeken wat er aan de hand is met deze meneer. Looren de Jong belt tevergeefs aan, de buren praten hem bij. De man in kwestie heeft een paar weken geleden een herseninfarct gehad. Hij heeft geen enkel familielid meer en doet niet open voor onbekenden. Een portiek verderop woont een man met wie hij contact heeft.
Uiteindelijk lukt het Looren de Jong om bij de man van de sleutelbos binnen te komen, om te horen hoe het met hem gaat. Na het herseninfarct kwam de man het ziekenhuis uit met de opdracht om zich te melden bij zijn huisarts. Maar dat krijgt hij niet gedaan. “Ik ben nog geen 10 procent van wie ik voorheen was”, geeft hij aan. Hij heeft geen energie of initiatief meer in huis. Zijn huisarts is aan de andere kant van de stad gevestigd en de patiënt kan geen auto meer rijden. De wijk-GGZ’er praat de huisarts bij, die geen weet heeft van het infarct. Immers, de overdracht tussen ziekenhuis en huisarts kan soms een paar maanden duren.
‘De wijkagenten hebben de handen vol aan de E33-meldingen’
Zonder steunsysteem valt de patiënt tussen wal en schip. De huisarts geeft aan dat hij de man thuis opzoekt en steun zal organiseren. De wijk-GGZ’er zal later contact opnemen om te zien hoe het met de man gaat. Op deze manier krijgt de man eerder de steun die hij nodig heeft om te kunnen herstellen en zo wordt verdere ‘overlast’ voorkomen.
Repressie past niet
In eerste instantie krijgt de politie een signaal als er een incident is rondom een verwarde persoon. Dit soort situaties kost veel politiecapaciteit. De man met de sleutelbos zorgt nauwelijks voor overlast, maar andere mensen met verward gedrag doen dit soms wel. De wijk-GGD’er of -GGZ’er werkt als verbindingsofficier in het netwerk van veiligheid en zorg. Hij of zij gaat zo snel mogelijk op personen met verward gedrag af, om escalaties te voorkomen. Mensen met problemen op het vlak van psychiatrische stoornissen, verstandelijke beperking, verslaving of fysieke aandoeningen, die het gedrag beïnvloeden. Vanuit die problemen veroorzaken zij ‘gedoe’ dat niet bij de politie thuishoort. Repressie past niet bij deze doelgroep, deze mensen hebben hulp nodig.
Een nieuwe zorgprofessional
De oorsprong van de wijk-GGD’er ligt in Amsterdam. Stadsdeel Westerpark, 1992. De politie had de handen vol aan meldingen waar een grote component zorg bij kwam kijken. Zogeheten E33-meldingen, verwarde personen. Zodoende werd er samenwerking gezocht met zorgprofessionals in de wijk. In de loop der jaren ontwikkelde die samenwerking zich tot een nieuwe zorgprofessional: de wijk-GGD’er of -GGZ’er.
Lees het hele artikel op ccv-secondant.nl
Dit bericht is 4265 keer gelezen.
