Verhalen

Op deze pagina vind je ervaringsverhalen, columns, blogs of andere ingezonden persoonlijke verhalen.

Heb je zelf een verhaal wat je wilt inzenden? Stuur een mailtje naar nieuwsfeit@ggznieuws.nl


Titels:

Je wil dat ze je begrijpen he? Uitleggen, verantwoorden en overtuigen… dat is wat we doen, maar stop ermee!!

Gaat het nog steeds niet beter met je? Je ziet er wel goed uit! Je bent wel lang ziek! Wanneer ga je weer werken?

Zo maar wat opmerkingen die je kunt krijgen tijdens je burnoutherstel. Mensen oordelen op wat ze zien. Zie zien je een boodschap doen, fietsen, een keer uiteten gaan of lachen. Ze zien niet hoe jij je dag moet indelen om dit te kunnen doen. Ze zien niet wat het je kost. Dat je daarna naar bed moet om te rusten. Dat die boodschap voor jou de activiteit van de dag was. Dat die keer uiteten gaan het uitje van de maand is. Of dat zelfs de simpelste dingen als een appje sturen, een telefoongesprek, een boodschappenlijstje maken al flinke klachten kunnen geven. Je kunt dit gaan uitleggen en vaak is er dan wel begrip. Toch is het ook zo dat als je lang ziek bent en als wat je hebt dus niet zo zichtbaar is aan de buitenkant, je elke keer opnieuw weer te maken krijgt met diezelfde vragen en opmerkingen. En omdat je graag wil dat de ander jou begrijpt: blijf je uitleggen, probeer je de ander te overtuigen en jezelf te verantwoorden. Dit kost zoveel energie! Energie die voor jou heel kostbaar is. Probeer te accepteren dat niet iedereen je kan of wil begrijpen. Hoe mensen op jou reageren is niet zomaar te veranderen omdat jij dat graag wil of nodig hebt. De ander moet zelf anders willen kijken of zijn of haar ideeën of overtuigingen willen veranderen. Concentreer je op de mensen die je wel begrijpen en die er voor je zijn! (schrijver: Burn-out te boven)

Interesse in andere blogs van schrijver Burn-out te boven, kijk op www.burnoutteboven.nl

Terug naar boven

Brandje 

“Gatverdamme, wat een smeerlapperij!” moppert Connie. Ze baalt van de natte kringen die op tafel liggen, het resultaat van te vol geschonken koffiebekers. Maar ja, wat wil je ook, als je voor een kop koffie vijftig cent moet betalen van je kleine uitkerinkje, dan wil je ook het maximale. Ze is met een groezelig vaatdoekje de kringen aan het weg boenen. Vroeger, op het activiteitencentrum van GGZ waar ze terecht kon, deed een vrijwilliger dat. Nu ze naar het buurthuis en daar wordt er van haar verwacht dat ze participeert. Vrijwilligers zijn er namelijk niet. Wel een betaalde kracht van de GGZ. Eeuwig zonde vinden de bezoekers, want nu moeten ze zelf in actie komen als ze koffie willen of een tosti.

“Waarom doet de leiding dat niet. Die krijgt er toch voor betaald!” zegt Tonnie knorrig, “Wij moeten alles zelf doen.” Er wordt niet gewacht op mijn respons. Ik denk dat ze stiekem echt wel weet dat ik het vuur uit mijn sloffen loop. Bijvoorbeeld om een gastvrije en veilige sfeer te waarborgen. Om de grenzen te bewaken van wat acceptabel gedrag is en dat ik verantwoordelijk ben voor het gehuurde pand. Als het even lastig is ben ik degene op wie er geleund wordt. Als er iemand uit zijn plaat gaat ben ik degene die ingrijpt. Ik beheer de kas en bepaal mede wat er nodig is. Tuurlijk, de uitvoering doen we samen en die participatie brengt de bezoekers ook echt wel iets.

Als ik de keuken uitkom staat de woonkamer blauw van de rook. De peukenbak naast de buitendeur staat in de fik. “Er wordt ook van alles in gedonderd, geen wonder dat de vlam in de pan slaat,” klaagt Karel. De peukenbak wil nogal eens rooksignalen opleveren. En waar rook is, is vuur. Net zoals bij ‘het Trefpunt’. Bezoekers van allerlei pluimage bezoeken deze voorziening. Soms eenzaam, kwetsbaar, achterdochtig, stevig onder invloed van medicatie of dakloos. Psychisch gehavend, verstandelijk beperkt met overgewicht, graatmager of randpsychotisch. Het is een wonder dat de vlam niet vaker is de pan slaat. En dat heb ik het in dit geval niet over de peukenbak.

Geschreven door Rian Meulenbroeks. Rian werkt 30 jaar in de psychiatrie en schrijft verhalen over wat ze meemaakt. Meer lezen op www.werkenmetgekken.nl

Terug naar boven

Gedicht

De zon gaat ten onder
In de diepe, blauwe zee
En met diezelfde stroming
Gaan al mijn dwalende gedachten mee

Een verdwaalde gedachte
Komt langs in de nacht
Gevolgd door een stroming
Van gedachten overdag

De zon komt op
Met een sprankeltje hoop
En voordat de zon stralen gaat
Gooit mijn trauma alles overhoop

Een wirwar aan gevoelens
Een tweestrijd zo echt
Maakt mij regelmatig wanhopig
In dit langdurige gevecht

De zon begint te stralen
Elke dag opnieuw
En met deze gedachte
Ontstaat een hoopvol gevoel

Desiree
Terug naar boven