Er is ook een leven ná zelfbeschadiging

Facebooktwitterlinkedinmail

automutilatie, zelfbeschadiging

1 juni 2016 – Het advocatenkantoor van Marjolein ligt op een steenworp afstand van het beroemde REM-eiland. Het indrukwekkende stalen bouwwerk kreeg na lange tijd op zee een tweede kans in de havens van Amsterdam. Die tweede kans staat symbool voor haar werk als strafrechtadvocate. En sinds kort helpt ze met haar kennis en ervaring lotgenoten en bondgenoten via de Landelijke stichting Zelfbeschadiging.

Hoe Marjolein met haar vechtersmentaliteit lotgenoten en bondgenoten helpt

“De meeste cliënten in mijn praktijk hebben ‘een verleden’ waardoor ze strafbare feiten plegen. Maar met mijn eigen verleden had ik net zo goed de verkeerde kant op kunnen gaan. Wat was er gebeurd als ik die kans niet had gekregen?”

80.000 gedachten

Die tweede kans begon in 1982 in Friesland waar Marjolein, dan net twee maanden oud, na adoptie terechtkomt. Het blijkt de start van een periode waarin ze zich als kind erg onveilig en onbegrepen voelt. Het leidt uiteindelijk tot opname in een kliniek voor kinder- en jeugdpsychiatrie. Daar komt ze als puber in aanraking met jongeren die zichzelf beschadigen.

“Er wordt vaak gezegd dat zelfbeschadiging niet ontstaat uit kopieergedrag of het vragen om aandacht. Toch is het bij mij wel zo ontstaan. In de kliniek zag ik andere kinderen dat doen en zo begon het ook bij mij. Ik schuurde met de achterkant van een haarspeld over mijn linkerarm, net zo lang tot de huid losliet. Dat brandde, dat irriteerde, dat deed pijn. Maar het gaf zo’n opgelucht gevoel! Als ik het niet had gezien, dan was ik waarschijnlijk wel iets anders gaan doen om uit mijn hoofd te komen. Iedereen kiest volgens mij uiteindelijk zijn zelfmedicatie. Er wordt wel eens gezegd dat een mens 80.000 gedachten per dag heeft. Volgens mij had ik het dubbele. Op een gegeven moment zit je hoofd dan vol…”

Korte mouwen

Na haar periode in de kliniek doorloopt Marjolein met een jaar vertraging het Atheneum om daarna rechten te gaan studeren in Groningen.

“In mijn professionele carrière heb ik vooral in het begin getwijfeld. Nemen rechters, officieren en advocaten me wel serieus als ze mijn littekens zien? In mijn tijd als student-stagiair en juridisch medewerker op een advocatenkantoor droeg ik daarom altijd lange mouwen. Dat viel ook niemand op natuurlijk. Maar toen na een jaar de angst voor afwijzing veel kleiner was geworden durfde ik ook daar wel eens korte mouwen te dragen. Nu, in mijn eigen kantoor, maak ik er geen geheim meer van. Wel ben ik er nog steeds terughoudend over naar collega’s en cliënten. Dit verhaal bijvoorbeeld: wat voor uitwerking gaat het hebben als collega’s of andere procespartijen dit lezen?”

Een leven ná zelfbeschadiging

“Ik had eerder wel eens op de site van de Landelijke Stichting Zelfbeschadiging (LSZ) gekeken. En veel familie, vrienden en kennissen kenden het verhaal al. Maar tijdens een cursus mindfulness en bewustwording in 2015 vertelde ik voor het eerst een groep vreemden over mijn verleden. En toen besloot ik contact op te nemen met de LSZ.”

“Allereerst besloot ik de stichting financieel te steunen, maar ik wilde meer doen. Pasgeleden heb ik daarom een voorlichtingsbijeenkomst van de LSZ bijgewoond. In die bijeenkomst werd aan 40 tot 60 mensen van De Kindertelefoon voorlichting gegeven over zelfbeschadiging.. Dat gaf ook mij heel veel nieuwe inzichten over mijn eigen probleem destijds. En ik schrok van de verhalen die ik hoorde. Dat het blijkbaar zóveel voorkomt. Het is de bedoeling dat ik in de toekomst zelf die voorlichtingen ga geven. Samen met de LSZ wil ik daarom de aandacht voor en de voorlichting aan bondgenoten en lotgenoten verder verbeteren. Met alle kennis en ervaring die ik heb laten zien dat er een leven ná zelfbeschadiging bestaat.”

Nieuwsgierig naar het persoonlijke verhaal van Marjolein? Je leest het hier.

Bron: zelfbeschadiging.nl 

Dit bericht is 4429 keer gelezen.

Facebooktwitterlinkedinmail